నాన్న సమాధిలో నేను

నాన్న సమాధిలో నేను

నీ సమాధి శిలాపలకంపై చెక్కిన

సువర్ణ స్మృత్యక్షరాల పఠనానికో

లేక

మాటల్ని గొంతు వాకిట బంధించి

మౌనంగా గుండె బరువు ది౦పుకోవడానికో

నీ సమాధి ముందు నిల్చోలేదు

నీకు మరణం లేదన్న సంగతి

ఒక్క నాకు మాత్రమే తెలుసు

నువ్వు మరణి౦చావన్న నిజాన్ని

మోసుకొచ్చిన వాడు

ఓ నిజమైన అపద్దాల కోరు

వడలిపోయిన ఆకు 

గాలి తాకిడికి రాలి

ఎగిరిపోతున్నట్లుగా 

నిన్నెన్నడూ నేను చూడనే లేదే?

నిన్ను పైకెత్తిన కెరటాలూ

పడదోసిన లోయలూ

ఇప్పుడలాగే ఉన్నాయి కదా

నీ చేతులు

నా వేళ్ళలో ఊపిరి పోసుకున్న క్షణ౦

నిదురలో జోగుతున్న కలం కాగితం

ఒక్కసారి మేల్కొంటాయి

రాసేందుకు సన్నద్ధమై

కుర్చీలో కూర్చు౦టాను

చిత్రంగా

నా ఒంటిలో పలకరింపుల విద్యుత్తు ప్రవహిస్తుంది

అప్పటికే ఆ కుర్చీలో నువ్వుంటావు 

నా గొంతులోంచి ధ్వనిస్తున్న మాటలగుండా 

నీ జ్ఞానాన్ని ప౦చుతు౦టావు 

నాలో ప్రవహిస్తున్న నీ రక్తంలో 

నర్తిస్తున్న ఎర్రకణాల యవ్వనోత్సాహాన్ని 

నువ్వు స్పర్శిస్తున్నావని 

ఆప్యాయంగా నా ఒళ్ళంతా తడుముతున్నావని 

నాకు తెలుస్తూనే వుంటుంది 

మళ్లీ అప్పుడు గుర్తొస్తుంది 

నువ్వు మరణి౦చావన్న నిజాన్ని మోసుకొచ్చిన వాడు 

నిజ౦గా ఓ అపద్దాల ప్రచారకుడేనని!

ఇప్పుడు

నీ సమాధిలో నిదురిస్తున్న 

నన్ను చూసే౦దుకే  

నేనిక్కడ నిల్చున్నాను!!

(హి౦ధీ కవితకు స్వేచ్చానువాదం)